Psychoterapia integratywna

Psychoterapia w nurcie integratywnym to wciąż rozwijająca się modalność, w której terapeuta łączy w procesie leczenia techniki pochodzące z różnych podejść. Wzrastająca popularność tego nurtu wynika z badań świadczących o tym, że to nie poszczególne podejścia terapeutyczne są najbardziej skuteczne w leczeniu, lecz osobowość terapeuty, techniki zaś mają znaczenie drugorzędne. Ponadto badania jednoznacznie wskazują na to, że niemożliwe jest wyjaśnienie wszystkich problemów pacjenta pracując w jednym tylko nurcie (polecam artykuł na temat badań nad skutecznością psychoterapii autorstwa Mileny Karlińskiej- Nechrebeckiej

Psychoterapeuta integratywny dopasowuje techniki psychoterapeutyczne do tego jaki jest pacjent i z jakim problemem się zgłasza.

Wymaga to od terapeuty posiadania bardzo szerokiej wiedzy o różnych technikach, wysokich kompetencji osobowościowych oraz stałego poszerzania i uaktualniania swoich kompetencji.

W psychoterapii integratywnej można wyodrębnić kilka podejść: eklektyczne, integracji teoretycznej, asymilatywne oraz integrację przez czynniki wspólne. W podejściu pierwszym poszukuje się najlepszej techniki, metody dla konkretnego problemu. Podejście drugie charakteryzuje się syntezą dwóch lub więcej nurtów, żeby udoskonalić istniejące teorie. Podejście asymilatywne integruje nurty, ale przy zachowaniu wyraźnej dominacji jednego z nich. W podejściu ostatnim podejściu psychoterapeuta poszukuje czynników leczących w różnych formach terapii i stosuje te, które są- jego zdaniem- najbardziej skuteczne.

Duża elastyczność oraz otwartość terapeutów pracujących nurcie inegratywnym sprawia, że jest ona jest bardzo dobrym rozwiązaniem w znacznej części problemów, natomiast szeroki wachlarz umiejętności oraz swobodne dobieranie metod pracy daje psychoterapeucie integratywnemu ogromne możliwości dotarcia do pacjenta oraz jego pełnego zrozumienia.